ساحلِ امن
غزل مثنویِ «ساحلِ امن» شعری‌ست از آقای " احمد بابایی " که دلیل سرایش آن، غربتِ مقام معظم رهبری بوده است. که فرمودند: «دوستانش به مصلحت‌سنجی و خصمش، به حسد، از شرح فضلش دست شستند...»
رباید دلبر از تو دل ولی آهسته آهسته // مراد تو شود حاصل ولی آهسته آهسته.. سخن دارم ز استادم نخواهد رفت از یادم // که گفتا حل شود مشکل ولی آهسته آهسته.. تحمل کن که سنگ بی بهایی در دل کوهی // شود لعل بسی قابل ولی آهسته آهسته.. 
مزن از ناامیدی دم که آنطفل دبستانی // شود دانشور کامل ولی آهسته آهسته.. نبور دانش و تقوی شود گمگشتگانی را // به حق آوردن از باطل ولی آهسته آهسته.. همای عشق ما را بُرده با خود در بر دلبر // ازین منزل بآن منزل ولی آهسته آهسته.. که باید ناخدا کشتی در امواج دریا را // کشاند جانب ساحل ولی آهسته آهسته.. بدامن دامن دُر ثمین دیدگانم شد // سرشک رحمتش نازل ولی آهسته آهسته.. سحرگاهی دل آگاهی چه مینالید از حسرت // که آه از عمر بیحاصل ولی آهسته آهسته..(علامه حسن زاده آملی)
